ਪੰਜ ਕੱਕਾਰ ਸਿੱਖ ਮਰਿਆਦਾ ਅਤੇ ਪਛਾਣ ਦਾ ਅਟੁੱਟ ਅੰਗ,ਇਸ ਚੋਂ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਾਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਮਜਬੂਰ

19/12/2023

ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਲੋਂ 13 ਅਪ੍ਰੈਲ 1699 ਵੀ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ` ਸੀ, ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਸ਼੍ਰੀ  ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਲੋਂ 5 ਪਿਆਰਾ ਦੇ ਨਾਲ 5 ਕੱਕਾਰ ਵੀ  ਅਪਰਨ ਕਰਾਏ ਸਨ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਿੱਖ ਹਨ।  ਜਿਥੇ ਪਹਿਲਾ ਪੰਜਾਬ ਚ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਦਬਦਬਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਥੇ ਹੁਣ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਆਤੰਕਵਾਦੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਤਿਹਾਸ ਜਾਨਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਕਯੀ ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੱਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਤਾਰਨ ਲਾਇ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ , ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਇਕ ਬੇਅਦਬੀ ਹੈ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਵਲੋਂ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੰਜ  ਕੱਕਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਟੋਹ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਪਰ ਕਯੀ ਇਸ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਛਕਦੇ ਹਨ, ਹੁਣ  ਜਿਥੇ ਕੀਤੇ ਵੀ ਸਿੱਖ ਦੇਖ ਦੇ ਹਨ , ਤਾ ਇਕ ਆਤੰਕਵਾਦੀ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ  ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਿਚ ਸਿੱਖ ਵਿੱਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਕੜੇ ਉਤਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਨਿਯਮ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੜੇ ਉਤਾਰੇ ਜਾਣ ਇਸ ਨਾਲ ਸਟ ਵਜੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਸਿੱਖਾਂ ਚ ਇਹ ਜਰੂਰੀ ਹਨ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੰਜ ਕੱਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਏ। 

5Ks ਜਾਂ ਕੱਕੜ ਜਾਂ ਕੱਕੇ ਸਾਰੇ ਬਪਤਿਸਮਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸਿੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਪੰਜ ਲੇਖ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗੈਰ-ਬਪਤਿਸਮੇ ਵਾਲੇ ਸਿੱਖ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਜਾਂ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖ ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਨ ਕੇ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦਸ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਅਤੇ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਏ ਗਏ ਸੱਚੇ, ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਅਸਥਾਈ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਨੂੰ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਰਦੀ ਪਹਿਨਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਦਾ ਸਰਵਜਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ 1699 ਵਿਚ ਵਿਸਾਖੀ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿਚ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਲਈ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕੋ-ਇੱਕ ਧਰਮ ਵਜੋਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪਾਦਰੀਆਂ ਜਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਵਰਗ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸਵੈ-ਬਣਾਇਆ, ਸਵੈ-ਨਿਰਮਿਤ, ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰਦੋਸ਼ਤਾ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹੋ) ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਮਰਪਿਤ ਹੈ। ਨਿਰਦੋਸ਼ਤਾ (ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕਤਾ) ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਹੈ। ਸੰਖਿਆ '1', ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਅੱਖਰ ਹੈ ਜੋ ਸਿੱਖ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਲਿਖਤ, ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਇੱਕ ਪਾਠ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਲਈ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਸੰਖਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਸਿੱਖ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਨੇ ਇਸ ਕੁਦਰਤੀ ਰੱਬੀ ਦਾਤ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਅਤੇ ਸਜਾਉਣਾ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਇਸਦੇ ਵਿਰੁੱਧ। ਕੇਸ਼ ਨੂੰ ਪੱਗ, ਕੇਸਕੀ ਜਾਂ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਅਤੇ ਸੰਭਾਲਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਕੇਸਕੀ ਨੂੰ ਕੇਸ਼ ਦੀ ਥਾਂ ਕੱਕੜ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।